Het vierde deel van de Talon saga was zo’n boek waar iedereen op zat te wachten, al helemaal na de enorme cliffhanger van het derde deel. Over Strijder heb ik best wel wat te zeggen, maar ik kan mijn mening niet goed genoeg duidelijk maken als ik alles spoiler vrij moet houden. Daarom heb ik vandaag iets anders: een recensie mét spoilers. Als je het boek nog niet gelezen hebt (en dat wel van plan bent) raad ik je aan om niet verder te lezen. Voor mensen die het boek wel gelezen hebben: ik ben benieuwd of jullie het met me eens zijn!

Ik wil HarperCollins bedanken voor het recensie exemplaar!

Algemene gegevens
Titel: Strijder
Auteur: Julie Kagawa
Uitgeverij: HarperCollins
Aantal pagina’s: 384
Genre: Young Adult, Fantasy, Romance
Serie: Talon Saga #4

Het verhaal
Draken zouden geen emoties kennen, heeft Ember altijd geleerd. Hoe kan ze dan zo diep bedroefd zijn nadat Garret zijn leven heeft gegeven om een verschrikkelijk verraad te ontmaskeren? Niets van wat ze ooit geloofde is waar, en ze zweert dat ze samen met rebel Riley in opstand zal komen tegen Talon, de drakendoders van St. Joris en… Dante, haar eigen tweelingbroer – die op het punt staat de grootste verschrikking aller tijden op hen af te sturen. Met de gruwelijke wezens die ze hebben gecreëerd, staan de machthebbers van Talon klaar om de heerschappij over de wereld op te eisen. De duisternis komt steeds dichterbij. Zullen Ember en haar vrienden nog iets kunnen doen om Talon tegen te houden?

Mijn mening
Ik denk dat we ons allemaal het einde van Jager nog wel kunnen herinneren: Garrent wint het gevecht met de Patriach, loopt terug naar Ember en Riley, word vervolgens in zijn rug geschoten en sterft. Toen ik dit las brak echt mijn hart, vooral omdat ik Garret in Jager steeds leuker was gaan vinden.

Jager eindigde bij de enorme plottwist dat Ember en Dante de kinderen zijn van de Oudste Draak en verbouwereerd sloeg ik het boek dicht, al kon ik gelukkig wel meteen doorlezen in Strijder, want die lag al klaar.

Strijder begon heel anders dan ik had verwacht, namelijk met het redden van Garret. Verbaast was ik, want Garret was toch dood? Toch lukte het Ember, Wes en Riley om midden in de woestijn door middel van een bloedtransfusie van Riley, Garret in leven te houden. En daar begon bij mij de twijfel.

Hoe erg ik het ook vond dat Garret stierf, ik vond het wel verfrissend. Een heel originele oplossing die een einde maakt aan de love triangle. Tuurlijk vond ik het heel erg dat Garret stierf (en ook zo onrechtvaardig), maar ik weet niet.. ik had er op één of andere manier wel vrede mee omdat het zo tegen het cliché in ging. En toen begon Strijder met precies datgene wat er al-tijd in cliché’s gebeurt: op miraculeuze wijze komt Garret er toch weer boven op. Daarnaast kwam hij niet alleen tot leven; hij heeft waarschijnlijk ook nog eens speciale krachten (die nog niet in Strijder naar voren komen, maar er zaten genoeg hints in het verhaal om aan te nemen dat Garret straks ook een draak blijkt te zijn, of in ieder geval sterker is dan een normaal mens). Dit vond ik ook al niet leuk, want ik vond het juist goed van Julie Kagawa dat ze een menselijke soldaat van St. Jorig (Garret) en draak (Ember), eeuwenoude vijanden, lijnrecht tegenover elkaar zette. Als Garret straks ook opeens een draak blijkt te zijn breekt echt m’n klomp. Laat Garret gewoon lekker menselijk blijven!

Goed, dit waren dus twee puntjes waar ik me in de eerste honderd bladzijden van het boek behoorlijk aan ergerde, maar gelukkig vond ik de rest van het boek gewoon erg leuk, net als voorgaande delen. Wel was het deel iets minder spectaculair dan gehoopt, ik had weer een beetje het gevoel dat het een tussendeel was met de vicieuze cirkel van: iets ontdekken, op de vlucht staan, vechten enzovoorts.

Het einde vond ik wel héél gaaf. Soldaten van St. Joris die zij aan zij vechten met rebelse draken om Talon en zijn enge klonen te verslaan, daar had ik alleen maar van durven dromen. Ik vond het ook heel cool dat alle rebelse draken nu eens bij elkaar waren en dat ze geen bange poeperds waren, maar ook echt wilde vechten tegen Talon.

Ook de ontdekking die Ember doet over zichzelf en het plan wat de Oudste Draak met haar heeft liet mijn mond bijna open vallen. Dante wilde ik het liefst met zijn hoofd tegen een muur duwen. Dat hij nog steeds niet snapt hoe gestoord Talon is???? Zo frustrerend.

Al met al heb ik van het boek genoten, maar waren er dus wel een paar puntjes waar ik me een beetje aan ergerde. Desondanks ben ik héél erg benieuwd naar het laatste deel, Inferno, maar daar zullen we helaas nog bijna een jaar op moeten wachten! Gelukkig was het einde van Strijder niet zo’n cliffhanger als zijn voorganger. 😉 Strijder krijgt van mij vier sterren!

Strijder is voor €15 als paperback te koop en voor €9,99 als ebook.

Wat vonden jullie van Strijder? Zijn jullie ook zo benieuwd naar Inferno?