Het moment dat mijn ouders vertelde dat ze gingen scheiden kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Ik was veertien, mijn zusje negen. Ik kan niet goed beschrijven wat ik op dat moment voelde, maar ik weet wel dat het net was alsof iemand me een trap in mijn maag had gegeven. Nu, vijf jaar later, kijk ik nog steeds terug op die gebeurtenis als de naarste uit mijn leven. Maar aan de andere kant voel ik me het gelukkigste ‘kind’ met gescheiden ouders.

Vanaf het begin drukten mijn ouders me op het hart dat ze geen ruzie hadden en dat er ook geen ruzie zou komen. Ik weet nog wel dat ik vroeg: ‘blijven Valerie en ik wel bij elkaar?’ Omdat ik zo bang was dat wij ook uit elkaar werden gehaald. Natuurlijk bleek dat niet zo te zijn, ze zouden ons nooit scheiden.

Vanaf het begin merkte ik al meteen dat er qua gedrag niks veranderd was tussen mijn vader en moeder en dat was ontzettend fijn. Er is nooit sprake geweest van ruzie of een vechtscheiding, waarvan je de meest ongelukkige verhalen hoort. Toen mijn vader op zoek ging naar een huis, ging mijn moeder gewoon mee en gaf haar eerlijke mening. Mijn moeder bleef wonen in het huis waar we als gezin woonde, en mijn vader ging op huizenjacht. Maar de belangrijkste mening is altijd die van mij en mijn zusje geweest. Als we huizen gingen kijken werd er constant aan ons gevraagd: wat vinden jullie hiervan? Hoe voelen jullie je hierbij?

Dat was trouwens niet alleen met het zoeken van een huis, maar ook met alle andere beslissingen die er gemaakt werden. Niks ging achter onze rug om, alles werd besproken. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik alles mocht vragen wat ik wilde, dat ik alles kon vertellen en altijd eerlijk kon uitspreken wat ik voelde. Dat zei mijn moeder ook heel vaak. Dan zei ze tegen me: ben je boos? Zeg het maar, ook als je boos op ons bent. Wil je schreeuwen of huilen? Hou je vooral niet in. Mede door die goede gesprekken met mijn moeder heb ik het denk ik zo goed kunnen verwerken.

Toen mijn vader eenmaal verhuisde naar zijn eigen huis (wat letterlijk 200 meter verderop is, ideaal), begon het gekke pas echt. Dan had je opeens met z’n drieën in plaats van met zijn vieren. En dan luisterde je niet meer naar de gesprekken van je ouders onder het eten, maar waren jij en je zusje het hoofdonderwerp aan tafel. Hoe gaat het met jullie? Hoe ging het vandaag? Willen jullie nog iets vertellen of vragen?

Langzaam maar zeker kreeg alles zijn eigen weg en wenden we allemaal aan het feit dat er iets groots veranderd was. Na een tijdje kreeg mijn vader een (ontzettend leuke) nieuwe vriendin die al twee dochters heeft. Ik had nooit kunnen denken dat ‘aanplakfamilie’, zoals wij het altijd noemen, zo leuk kon zijn. Niet alle horrorverhalen en sprookjes over jaloerse stiefmoeders en arrogante stiefzusjes waren dus waar. Nee, het kon ook heel anders. Zo houden we af en toe een spelletjesavond of doen we leuke uitstapjes zoals de Winterefteling of de Kerstmarkt in Deventer. Op verjaardagen van mij of mijn zusje praten mijn moeder en de vriendin van mijn vader heel normaal met elkaar. Het kan dus zéker anders dan al die nare verhalen die ik altijd hoorde. Mijn aanplakfamilie is echt een toevoeging op alle lieve mensen in mijn leven en daarvoor ben ik dan ook enorm dankbaar.

Een kwartier voordat ik op het idee kwam om dit (hele) persoonlijke artikel te schrijven, kwam mijn vader naar me toe. Of ik het leuk vond om morgen te gaan uiteten met mijn moeder, Valerie en mijn vader. Want dat kan gewoon. Regelmatig gaan we nog met zijn vieren uiteten, komt mijn vader/moeder op bezoek bij de ander en gaan ze samen naar informatieavonden van de middelbare school. Ook gaan ze altijd samen naar belangrijke gebeurtenissen zoals mijn diploma-uitreiking, gala avond of open dag van de universiteit.

Ik weet niet of zij weten hoe dankbaar ik ze ben voor het feit dat ik op straat kan lopen met mijn moeder aan de ene kant en mijn vader aan de andere, en dat we op zo’n bijzondere manier met elkaar kunnen omgaan. Hoe gelukkig ik word als ik zie dat ze me samen staan op te wachten op Schiphol als ik terugkom van vakantie, zonder dat er drie meter afstand tussen zit. Hoe fijn het is als ik kan antwoorden: ‘mijn ouders zijn nog hele goede vrienden, dus het valt wel mee’, als iemand tegen me zegt hoe rot hij/zij het voor me vindt dat mijn ouders gescheiden zijn.

Tuurlijk is het rot dat mijn ouders uit elkaar zijn en af en toe doet het echt nog wel pijn of zorgt het voor irritaties als ik weer eens iets vergeten ben, of als er miscommunicatie is tussen mij en mijn ouders. Maar over het algemeen kan een scheiding volgens mij niet beter verlopen. Ondanks het feit dat een scheiding een grote klap is, kan ik alleen maar dankbaar zijn dat het op deze manier uitgepakt is.

Nu ik het zo over denk is dit artikel één grote loftuiting naar mijn ouders toe. Maar dat mag ook wel, want ik ben ze zo enorm dankbaar. Dankjewel papa en mama ❤